DUVEL BLUES @ PUURS - SINT - AMANDS

DuvelBlues is al sinds 2002 in binnen- en buitenland bekend als de organisatie die trouw blijft aan haar strategie waarbij ze in één festival, op één dag en op twee podia, de liefde voor ROOTS-RHYTHM-SOUL centraal stelt. De verhuis in 2017 voor haar 16de editie terug naar Ruisbroek/Puurs, was een geslaagde move en, ook dit jaar wordt de onwrikbare reputatie van DuvelBlues weer bevestigd door de niet alledaagse affiche, met daarop wat “aparte” namen (die vaak exclusief voor België optreden).

Duvelblues is meer dan andere bluesfestivals een festival voor fijnproevers. Door de kleinschaligheid is het mogelijk om afwisselend op twee podia de tent en de zaal alle artiesten aansluitend te gaan zien. De zaal is de uitgelezen plek om in een meer intiemere omgeving authentieke stijlen door nieuwe kleinere blues- en rootsacts te kunnen ontdekken. Meer dan op de klassieke bluesfestivals wordt ingezet op blues als luistermuziek en komen ook andere aanverwante rootsgenres aan bod voor een zittend luisterpubliek. Na afloop van een concert in de zaal kom je gegarandeerd blijgezind naar buiten met een brede smile op het gezicht omdat je weer eens iets bijzonders hebt gezien.

De organisatoren van Duvelblues hebben voor de 18de keer weerom alle moeite gedaan om een schitterend programma op te zetten. Van half twee ’s middags tot 1 u ’s nachts wordt haast ononderbroken kwaliteitsblues geserveerd. Blues in deze context is een ruim begrip met aanverwante rootsmuziek op het snijpunt van roots, rhythm en soul met uitstapjes naar Afrikaanse blues en zogenaamde wereldmuziek. Alleen al Hazmat Modine op de affiche is een must om hier aanwezig te zijn.

Blue Riot Combo, het nieuwe blueskwartet van Serge Roegiest aka Hoboken Slim mag Duvelblues op gang trappen. Blue Riot Combo is de zoveelste nieuwe band van zanger/drummer Hoboken Slim. De band werd begin vorig jaar opgericht waarbij Hoboken Slim zijn mondharmonica inwisselde voor de drums. Die positie plaatst hem niet achteraan zoals gewoonlijk maar vooraan op een rechte lijn met de andere drie. Blue Riot Combo staat voor traditionele old school blues zoals we die kennen van illustere bluesartiesten als Little Walter, Sonny Boy Williamson, Willie Dixon, Howlin’ Wolf en Big Walter Horton. Ook twee originele songs binnen het beproefde bluesidioom halen de setlist.

De nog jonge band met drie beslagen veteranen Werner Braito aka W.B. (harp), Serge Roegiest aka Hoboken Slim (drums en zang), contrabassist King Norre aangevuld met ‘junior’ gitarist Bart Jult aka B.J. spelen strak met veel liefde en respect voor de originelen deze traditionele bluesmuziek. Frontman Hoboken Slim praat, zingt en drumt alles enthousiast aan elkaar. Blue Riot Combo waren zoals dat heet de juiste band op het juiste moment om lichaam en geest wakker te schudden.
Uit de setlist :
Rollin’ & Tumblin’ (Muddy Waters)/Forty Days And Forty Nights (Muddy Waters)/Sunk To A New Low/(eigen song)/Mighty Long Time/(Sonny Boy Williamson)/Too Late(Little Walter)/ Sweet Little Woman (eigen song)/ Howlin’ For My Darlin’(Howlin’ Wolf) /Just your Fool (Little Walter)/ It Ain’t Right (John Mayall classic)/Need My Baby(Big Walter Horton)

In de zaal is het opnieuw de beurt aan het Afro-Amerikaanse duo Valerie en Ben Turner oftewel Piedmont Bluz, die na hun workshop vol interessante duiding over de geschiedenis van de blues eerder op de dag hun concert gaan spelen. Het duo Valerie (zang en gitaar) en Ben Turner (zang, zelfontworpen percussie dienbord met borsteltjes, een setje houten klepperende “bones” of lepels, mondharmonica) staan voor authentieke ‘pre-war’ blues met specifieke aandacht voor de Piedmont en de Mississippi & Delta blues stijl. Valerie en Ben spelen en vertolken deze authentieke countryblues geheel in de traditie van de bekende bluespioniers die al actief waren aan het begin van de 20ste eeuw maar pas aan het einde van de jaren 20 met plaatopnames naar buiten konden komen. Valerie heeft een lage zangstem die zo nu en dan nog versterkt wordt door Ben’s mannenstem. Ze begeleidt zichzelf op gitaar terwijl Ben aanvult met zachte percussie met borsteltjes. Valerie start haar optreden in de Piedmont fingerpicking stijl waarin ze al dan niet bekende bluessongs vertolkt van artiesten als Elizabeth Cotten en Mississippi John Hurt. Valerie voorziet elke song van duiding over de oorsprong ervan wat de zeggingskracht bij het luisteren vergroot en het geheel boeiend maakt in een gezellige warme sfeer. Zo verwijst “Make Me A Pallet On The Floor” van Mississippi John Hurt naar een geïmproviseerd “bed” voor een onverwachte bezoeker. Dan komt de Delta blues stijl aan bod met o.m. songs van Tommy Johnson, Willie Brown, Memphis Minnie, Blind Willie McTell, Son House en Rev. Gary Davis. Die begint bij “Canned Heat” van Tommy Johnson die slaat op een soort vloeibare aanmaakbrandstof op basis van methylalcohol waaraan Tommy verslaafd was. Canned heat was wat de die-hard boozers dronken wanneer de moonshine op was en is ook de song die zijn naam gaf aan de blanke bluesband Canned Heat. “Future Blues” is een van Willie Brown’s signatuur songs, ook bekend in versies van Charley Patton en Son House.

Valerie speelt voortreffelijk fingerpicking op een rode vintage gitaar. Samen met haar man houden ze de aandacht moeiteloos vast. “When The Levee Breaks” (cfr. Led Zeppelin) werd geschreven door Kansas Joe McCoy + Memphis Minnie en gaat over de fameuze overstroming van de Mississippi rivier in 1927. Heel wat songs hebben een ernstige inhoud doch de country blues benadering met een fingerpickende gitaartokkel houdt het gemoedelijk. Valerie en Ben sluiten hun allereerste concert in de Benelux af met een instrumentaal deuntje “Whistling blues” van Rev. Gary Davis aan een lekker ritme van slide gitaar en tikkende borsteltjes. Een erg boeiend optreden van twee authentieke zielen afgerond met een dik applaus, merci Duvelblues.

Uit de setlist : Piedmont Blues
Freight Train (Elizabeth Cotten, 1957)/ Oh Babe It Ain't No Lie (Elizabeth Cotten cover, 1958)/ Avalon Blues (Mississippi John Hurt, 1929) /Make Me A Pallet On The Floor (Mississippi John Hurt, 1964)/ Black Rat Swing (John Cephas 1982, Memphis Minnie, 1943)
Uit de setlist : Delta Blues
Canned Heat (Tommy Johnson, 1927)/ Future Blues (Willie Brown song, 1930; Charley Patton, Son House covers)/ When The Levee Breaks (geschreven door Kansas Joe McCoy + Memphis Minnie over de fameuze overstroming van de Mississippi rivier in 1927, 1929)/ Statesboro Blues (Blind Willie McTell, 1928)/ That’s No Way To Get Along (Rev. Robert Wilkins, 1929) / Death Letter Blues (Son House, 1930)/ Whistling blues (Rev. Gary Davis).

Voor mij het hoogtepunt van de dag is mijn hernieuwde kennismaking met Hazmat Modine. Ik zag de groep twee jaar geleden een fantastisch concert geven in de Antwerpse Roma waarna ik er zonder verpinken 12 dagen later in LantarenVenster Rotterdam opnieuw bij was voor een nog beter concert mede door de inbreng van de ongelooflijke tromboniste Reut Regev. Deze in Israel geboren maar in New York City verblijvende veelzijdige tromboniste voegde in Rotterdam een extra ondefinieerbaar ingrediënt toe aan de reeds verbazingwekkende cocktail. Zij is er deze namiddag niet bij en ook heeft de huidige 7-koppige tourband nog drie personeelswissels ondergaan op viool, gitaar en drums. Maar dat is in het universum van bandleider Wade Schuman volkomen normaal. De 8-koppige band heeft een wisselende bezetting met doorgaans 5 sterkhouders die vannamiddag bestaat uit vier vaste bandleden Wade Schuman (diatonische mondharmonica, gitaar, banjitar, fluit en lead zang), Joseph Daley (sousafoon), Pamela Fleming (trompet, bugel) en Steve Elson (bariton- en tenor sax, klarinet, doudouk, fluit) en verder uit violist Charlie Burnham, gitarist Thor Jensen en drummer Patrick Simard die deskundig respectievelijk Mazz Swift (lead- en harmonie zang, viool), Erik Della Penna (lead- en harmonie zang, banjo, gitaar) en Tim Keiper (drums en percussie) vervangen. Deze drie zeer getalenteerde muzikanten hebben immers ook een eigen carriëre waarbij deze laatste momenteel drumt aan de zijde van David Byrne. Hoe dan ook Wade Schuman is het centrale aanspreekpunt van waaruit de melodie of het tema vertrekt op de diatonische harmonica geruggesteund door groovende drums en een bassende sousafoon van Joseph Daley, met op links viool en gitaar en op rechts de blazerssectie als vanouds met Steve Elson op sax en Pamela Fleming op trompet.

Wat Hazmat Modine uniek maakt is hun onconventionele aanpak van traditionele rootsmuziek, muziek geïnspireerd door de Amerikaanse muziek van de jaren twintig en dertig tot aan de vroege jaren zestig, een melting pot van vroege blues, swing, balkan, klezmer, New Orleans jazz & rhythm ‘n’ blues, gospel, Jamaïcaanse rocksteady en rock &roll, met invloeden van Zappa, Captain Beefheart, Tom Waits en Ry Cooder die resulteert in een spannende eigen sound. Een cross-over van blues, jazz, world en folk zodanig uitgevoerd door klasse muzikanten dat roots muziek weer boeiend wordt. Hazmat Modine aangevoerd door bandleider Wade Schuman verliest geen tijd en neemt iedereen meteen op sleeptouw voor een feestelijke trip doorheen zijn wonderlijke fusiemuziek met 7 songs waarvan 3 HM klassiekers en 4 nieuwe songs uit het spiksplinternieuwe album ‘Box of Breath’ die toen reeds in de Roma met succes werden uitgetest en nu al behoren tot de nieuwe HM klassiekers.

De muziek is tegelijk swingend als relaxt en gaat alle kanten op. “Plans” zet de sfeer met onvervalste New Orleans feel en Hazmat Modine-opperhoofd Wade Schumann die vrolijk op een stoel gaat staan en zijn diatonische noten virtuoos uit zijn mondharmonica perst. Wade bezit een gruizige stem die nu eens knaagt dan weer schreeuwt. “Crust of Bread” klinkt als funky jazzrock en tegelijk folky met een Iers fluitje en vioolinbreng afgezoomd met een warm jazzgeluid van sousafoon, trompet en sax. Een bijzondere rol is weggelegd voor Joseph Daley die met zijn indrukwekkende ringbas of sousafoon de bas vervangt en zeer aanwezig is in de muzikale mix hier voor het eerst bij de nieuwe song “Be There” dat bluesy funkt met zanger Wade die een geweldige harmonicapartij blaast door een trompetje afgerond door de drie-koppige blazerssectie. “Hoarder” is een jazz-blues song à la Screaming Jay Hawkins met een prominente wah-wah viool. Voor “Whiskey Bird” bespeelt Wade Schuman een mandoloncello. Wade trekt zodanig aan de snaren dat het tot achteraan de tent klettert voor wat een fingerpicking country blues gaat worden, iedereen klapt en deint mee, de drummer zingt en het nummer brandt los met de viool als leidend instrument en stapt even later over in een ska ritme dat uitmondt in een opzwepend ritme met de blazers als apoteose, geweldig. Zo blijft het optreden even spannend als verrassend. “Lazy Time” is andermaal een muzikale stoofpot: laidback jazz intro (sax), trompet, een snuifje bluesharp, opgeklopt tot een swingend geheel met aan het eind de blazers die soleren, knap gedaan. Uitsmijter “Bahamut” swingt letterlijk als een tiet met een diatonische mondharmonica intro, een doorstartend ritme met balkangeluiden, rammelende drums, banjospel, in een dynamische mix van klanken met de stem van Wade als een begeesterende vaudeville artiest.

Nog zeer onder de indruk van wat ons overkomen is joelt en schreeuwt het publiek om een toegift. Er is net genoeg tijd voor een indrukwekkende harmonica solo van Wade met een lange aanloop met daarin een flard “Amazing Grace” verder opgedreven tot een meestampend ritme. Muziek die alle zinnen beroerd in een dynamisch kleurrijke mix aan invloeden en stijlen met blues en jazz als basis. Wade Schuman & Co geven zich voor het volle pond. Het hemdje van Wade is na afloop doornat. Nu al een hoogtepunt buiten categorie en het moest nog 6 uur worden.
Uit de setlist:
Plans/ Crust Of Bread/ Be There/ Hoarder/ Whiskey Bird/ Lazy Time / Bahamut/ Wade’s Harmonica solo

In de zaal staan inmiddels The Ragtime Rumours op het podium. De Nederlandse band The Ragtime Rumours hebben sinds hun overwinning op het EBC van vorig jaar op heel wat festivals gespeeld. Van hun muziek kunnen genieten in de gezellige omgeving van de zaal is een programmatorische voltreffer. The Ragtime Rumours zijn inmiddels een bekende naam geworden in het bluescircuit. Ze waren bij ons te zien op Blues Peer en Swing Wespelaar. Voor uw verslaggever is het de eerste keer en dan komt hun muziek op zijn sterkst naar binnen. RR zijn een ongelooflijk energiek en hecht op elkaar ingespeeld kwartet waarbij de vier bandleden ragtime, old style jazz en blues versmelten, mekaar interactief bestuiven en aansturen tot een enorm swingend geheel. Pokey Lafarge a.h.w. op speed. Tom Janssen (lead zang, akoestische gitaar), Thimo Gijezen (electrische gitaar, buffetpiano, staande bas & zang), Niki v.d. Schuren (staande bas, saxofoon, fluit & zang) en Sjaak Korsten (drums met extra grote bastrommel, wasbord, kazoo & zang) zijn behalve geweldige muzikanten om naar te luisteren ook leuk om naar te kijken. De meest opvallende figuur is gitarist Thimo Gijezen die niet alleen opvalt met zijn heel lange dreadlocks maar evenzo met perfect getimed strak opzwepend gitaarwerk. Eigenlijk vallen ze alle vier op de een of andere manier op wat hun optreden zo intens en onweerstaanbaar maakt. Ook het regelmatig vlot switchen van snaarinstrument versterkt nog de dynamiek. Terecht een staande ovatie. Na afloop ben ik zeer tevreden maar ook pompaf en is het dringend tijd om wat te bekomen bij een nieuwe duvel.

Uit de setlist :
Hard times/ Way too smart for that/ Ain’t nobody/ Paradise / Holly Woedend / As April is too May / Day after Day / Sway with me / Faker / Get up on your feet / Stop that train / Everywhere you go / Wait down by the river for me / Encore: Cocaine blues (Rev. Gary Davis cover, 1957)

Voor deze editie was vooral de tent ons werkgebied en vroeg Griot Blues als eerste onze aandacht. Het begon rond 7 uur al wat killig te worden en de temperatuur mocht gerust wat stijgen. Griot Blues leek deze opdracht op zich te gaan nemen. Baba & Mo: “the roots of Mali meeting the roots of Mississippi…” of, het effect dat niet kan uitblijven als 2 natuurtalenten hun krachten verenigen. Ik heb het hier over de in Californië gevestigde “Mighty Mo” Rodgers & de Malinees Baba Sissoko.

“Mighty Mo” Maurice Rodgers is afkomstig uit East Chicago, IA, en is een blues muzikant, singer-songwriter en producer. Rodgers studeerde klassieke piano, maar was méér geïnteresseerd in de blues optredens in de club van zijn vader en, in de muziek die door ‘Stax’ (Memphis, TN) en ’Muscle Shoals’ (Sheffield, AL) uitgebracht werd. Toen hij op de middelbare school zat (en ook een goede worstelaar was!) vormde hij zijn eerste blues/R&B-band The Rocketeers. Aan de universiteit richt hij het Maurice Rodgers Combo op, maar om keyboards te kunnen spelen, breekt hij zijn studies af. Rodgers verhuist terug naar Los Angeles, CA, om er beroepsmuzikant te worden. Hij treedt er o.a. op samen met T-Bone Walker, Albert Collins, Bobby "Blue" Bland, Jimmy Reed en Brenton Wood. In 1999 brengt Rodgers zijn debuutalbum ‘Blues Is My Wailin' Wall’ uit. Op dit album, het eerste van een twaalfdelige blues cyclus, zet hij al in enkele songs, zijn eerste filosofische standpunten over de mensheid uiteen. Zijn volgende albums zijn ‘Red, White & Blues’ [2002], ‘Black Paris Blues’ (een live album) [2004] en ‘Redneck Blues’ [2007]. In 2012 verscheen ‘Cadillac Jack’.

De Malinees Baba Sissoko is waarschijnlijk de wat onbekende artiest van dit duo. Sissoko komt uit Timbuktu, een stad en gemeente en tevens de hoofdstad van de gelijknamige regio in Mali. Timboektoe ligt op zo’n 13 kilometer ten N van de rivier Niger en heeft circa 55.000 inwoners. De naam van de stad is Berbers en zou “Zij met de grote navel” betekenen. De band van de Italiaanse gitarist Luca Giordano (met bassist Walter Monini en drummer Eric Cisbani) is vaak de tour band van Rodgers. Ook nu in Puurs is dat met Griot Blues ook zo. Aangevuld met “special guest” Sydou Sissokho, een top en toonaangevend djembé artiest uit Senegal, is de band voor hun show tijdens DuvelBlues 2019 volledig en er klaar voor.

Hoe was het optreden van Griot Blues tijdens DuvelBlues 2019? Griot Blues speelde integraal hun titelloos album uit 2017, Mighty Mo Rodgers & Baba Sissoko: ‘Griot Blues’. Ze openen dan ook de show met de hypnotiserende reggae “Shake ‘Em Up Charlie” gevolgd door o.a. “Mali To Mississippi”, “The Blues Went to Africa” en “Djeli / Griot / Storyteller”. M.a.w. een potje onderhoudende en animerende Malinese blues, pur sang. De afsluiter “Griot Blues” valt op door zijn refrein en de eindeloze la-la-la’s, die bij sommigen de Duvel nog meer zijn werk deed doen. Dat een “griot” een rondtrekkende verteller is die voor de overdracht van verhalen/tradities zorgt, is ook géén groot nieuws meer. Samengevat voor Griot Blues: waar, zoals hier vanavond in Puurs, een Amerikaanse blues-muzikant zijn Afrikaanse roots voelde en de Afrikaanse Griot-verhalenverteller de blues verwelkomde, en het voor alle enthousiaste aanwezigen als “thuis” aanvoelde.

Na het optreden in de tent van Griot Blues, zit de zaal al verlekkerd te wachten op Blue Moon Marquee, met Duveltje in de hand. De verhalen doen de ronde dat Duvel Blues dit jaar alle grenzen wil verleggen met een zo breed mogelijk aanbod, wat ieder van ons meer dan nieuwsgierig maakt naar volgende band. Dat deze alvast een knaller wordt, weten maar enkelen vooraf, maar dan wel zeker Danny, de Man die hen de mogelijkheid biedt hen op het festival te laten optreden. Vanuit het 26 uur, by plane, verre Canada staat hier een jong duo. Spelen samen vanaf 2012 en al paar maal genomineerd o.a. voor een Maple Blues Award als beste artiest van het jaar 2016, voor de inheemse artiest van het jaar 2017 door de APTN (Aboriginal Peoples Television Network). A.W. Cardinal en Jasmine Colette zijn hardwerkende live muzikanten die hun authenticiteit ook graag in Europa op de planken gooien.

Naast Alexander Wesley Cardinal in een stijlvolle gypsy toxedo met passende Bohemian hoed, zit Jasmine Colette als een furie gereed met zigeuner sjaal om het hoofd achter de rode staande bas en ook haar drumstel. De zaal is intussen volledig vol gelopen, terwijl het terras buiten perfect voor de nodige snacks en talks zorgt. De stil genietende zaal maakt het verschil dan ook zeer duidelijk. Als tijdens het voorwoord de raad wordt gegeven aan de dames een dweil onder hun stoel te leggen, zijn we heel verwachtend. De smoky Tom Waits stem van All brengt ons in een ragtime sfeer terwijl Jass ons met handen en voeten een hele band laat horen, basdrum, snaredrum, cimbalen en dan al swingend die grote bas bespelend, met een ritme dat in een gymzaal voor krachttoeren zou zorgen. Authentieke eigen nummers vol swing en plezier, zoals “In The Hen House” aangekondigd door Wesley met woorden “de haan poept de kiekens in het kiekenkot”. De hen op de little red rooster, al is dat hier de rode bas. “Runaway Lane” met rechtervoet voor drum en cimbalen en linkervoet voor basdrum, handwerk voor de snaren met een zware linkse die een extra cimbaal geen rust geeft. Jasmine zorgt op majestueuze wijze voor deze ganse ritmesectie en backing vocals. Zingt zelf dan soulvol “Black Rat Swing”, met superbe gitaar solo's van All als balans. “Another Night To Cry”, een eenzame cover in hun repertoire . “Big Black Mamba” een protestsong tegen de vernietigende oliepijplijn die grote natuurgebieden doorkruist in Noord Amerika.(clip) We eindigen deze moderne bluesset met “Love Letter Blues” en St James. Kennen inmiddels waar gypsy blues echt om draait en verlangen zeker naar meer. Graag brengen zij nog een bisnummer met “Shake It Brake It”. Dit zaalconcert bewijst zeker de kwaliteit van Duvel Blues, we zien hen dan ook graag binnenkort terug. (Guy Cuypers)

The show must go on! Delgres was al de volgende / voorlaatste smaakmaker. “When the blues becomes rock: sound of dust, fight and hope…”. Deze Franse band uit de regio Parijs bestaat uit frontman / zanger Pascal Danaé, drummer Baptiste Brondy en sousafonist Rafgee. Wie was Delgres? Pascal Danaé noemde zijn trio naar een Afrikaanse officier Louis Delgrès (1766-1802) die op Guadeloupe omkwam in de strijd tegen de herinvoering van slavernij door Napoleon, het land waar de roots van Danaé liggen. Het project Delgrès was een keerpunt in Danaé’s carrière.

Het Caribisch blues trio Delgres verraste ons in Puurs met hypnotiserende Creoolse sound. “Mo Jodi”, “Vivre Sur La Route” en het bluesy “Can’t Let You Go” kregen de nodige aandacht en bijval. In een soort Frans Creools dialect (klinkt als: “pardone mwen”) zingt Danaé op een eigentijdse wijze zijn nummers. Hoe was het optreden van Delgrès tijdens Duvel Blues 2019? Misschien dachten sommigen dat het Toeareg-rockers waren, of dat het cajunmuziek was uit Louisiana… Neen, geweldige eigenzinnige blues! Het ging alle kanten op met Delgres, maar ook vanavond, altijd de goede. (Eric Schuurmans)

Singer-songwriter Lisa Mills is voor Rootstime al lang géén onbekende meer, want we kwamen haar als “guest” (naast andere zangers als Chad Strentz, Robert Plant en Steve Weston) al tegen op een album van The Big Town Playboys uit 2004 (‘Roll The Dice’), wanneer we haar albums ‘I’m Changing’ [2014] en ‘Mama’s Jukebox’ [2016] recenseerden én op de affiche van (Ge)Varenwinkel 2016, waar we haar ook interviewden. Deze blues, roots, R&B en gospel zangeres is afkomstig uit Hattiesburg, MS, maar, na de orkaan Katrina, momenteel woonachtig in Mobile, Alabama.

Voordat Lisa solo ging en opnam, tourde ze als frontdame / zangeres met de Amerikaanse rockband Big Brother & the Holding Company, bekend als back-up band van Janis Joplin. De band werd in 1965 in San Francisco door gitarist Peter Albin en zanger Sam Andrew opgericht. Lisa debuteerde in 2000 met ‘Mississippi ’s Own’, waarna ze ook tourde in Europa. Haar album ‘Tempered In Fire’ [2010] betekende haar doorbraak. Voor haar albums werkte Lisa samen met bassist Ian Jennings (co-oprichter van The Big Town Playboys). Jennings en Lisa Mills waren al samen te zien in de UK tijdens het Glastonbury festival. Jennings was (opnieuw) de co-producer van Lisa’s album “I’m Changing” [2014]. ‘Mama’s Juke Book’ [2016] is, wat de titel al laat vermoeden, een heel bijzonder en persoonlijk album, dat er gekomen is, nadat ze een ringschriftje van haar overleden moeder in de garage vond, met daarin haar favoriete liedjes en muzikanten, aangevuld met persoonlijke commentaren. Haar laatste studio album heet ‘Labour of Love’ [2018].

Hoe was het optreden van Lisa Mills tijdens Duvel Blues 2019? We mogen hier spreken van een “echt” blues optreden én, van een show van een klasse dame die kan zingen en performen. Mills opende haar show met het erg goed gekozen, "It’s a Good Day For The Blues" (een Ruth Brown nummer) en vervolgde haar reis in de goed volgelopen donkere zaal met het gospelachtige "Sing, Sing Alleluia", een (onbekende) slow blues, “Keep on Smiling" (‘Tempered in Fire’) en "I'm Changing". Tijd voor de covers moet ze dan gedacht hebben. Van Etta James "(I’m a) W.O.M.A.N. (A Woman, A Woman)” en Jimmy Reed’s “Honest I Do”. De ganse zaal genoot duidelijk van Percy Sledge en Sam Cooke's "Bring It Home to Me", wat voor een vocaal kippen- en meezingmoment zorgde. Lisa Mills’ “encore” was een Otis Redding' nummer, "Sitting On the Dock of the Bay". Ja, ik ontmoette Lisa Mills in Puurs opnieuw, ze herkende me (wist nog naam en plaats!) en, ze verbaasde! Wat een stem, wat een madam! (Eric Schuurmans)

Aan alles, ook aan Duvel Blues 2019, komt een einde… Het werd ons dit jaar kwalitatief gegarandeerd door The James Hunter Six! James Hunter, de Brit uit Colchester, heeft in de loop van 30 jaar op verschillende plaatsen zijn voetafdrukken achtergelaten. Hunter heeft “op” het spoor gewerkt, was busker (straatzanger) in de straten van Londen, zong en speelde gitaar in de band van Van Morrison en trad op in clubs en theaters over de hele wereld. Hij schreef tientallen originele songs en nam er een aantal op in de afgelopen twee decennia. In 2006 werd Hunter genomineerd voor een GRAMMY® Award ("Best Traditional Blues Album" voor ‘People Gonna Talk’ [2006]) en kreeg hij een Amerikaanse muziekprijs ("Best New/Emerging Artist").

Hij nam met The James Hunter Six drie veelgeprezen studioalbums op: ‘The Hard Way’ [2008], ‘Minute by Minute’ [2013] en ‘Hold On!’, zijn debuut bij het Daptone label. In februari 2018 verscheen (ook bij Daptone Records) “het meest ambitieuze album” van James Hunter, ‘Whatever It Takes’. Met tien nieuwe en originele nummers geschreven door Hunter (drie geïnspireerd door zijn vrouw Jessie) en, live opgenomen op 8-track tape door Gabriel Roth, liet hij voor de al de 5de keer van horen.

Hoe was het optreden van The James Hunter Six tijdens Duvel Blues 2019? De charismatische frontman mocht met The James Hunter Six Duvel Blues 2019 afsluiten. Als laatste had hij geen extra motivatie nodig om voluit te gaan en het feest af te ronden. Hunter was vandaag in Amerikaans gezelschap (zo vertelde hij ons): met drummer Jonathan Lee, bassist Jason Wilson, toetsenist/percussionist Andrew Kingsloe en twee blazers: Lee Badeau (bariton sax) & Damon Hand (tenorsax). Wat we verwachtten, dat kregen we: veel, heel veel soul. Openen deed hij met “Chicken Switch” (uit zijn album ‘Minute By Minute’) en de titelsong uit het gelijknamige album “(Baby) “Hold On”. Ik zag en hoorde soms wat minder scherp, verder buiten nog een Duvel, ook nog “No Smoke Without Fire”, “I Can Change Your Mind”, “Ain’t Getting me Up” en “Believe Me Baby” voorbijkomen. Een mooie afsluiter voor een geweldige editie!

9 Artiesten uit 7 landen stonden dit jaar op de podia van DuvelBlues 2019, dat duidelijk een andere, nog wat meer rootsgerichte weg ingeslagen is. Met de klasse-artiesten die er geprogrammeerd waren, was dit géén berekend risico, maar durven én, het voor de liefhebbers van ROOTS-RHYTHM-SOUL het nog interessanter te maken. Mag dit een voorbeeld voor iedereen zijn, die muziekliefhebbers een bijzonder festival wil aanbieden. Dit vraagt zeker om een vervolg in 2020. Wij kijken uit naar de 19de editie!(Eric Schuurmans)